پیام نسیم

ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل بر افروزی  

چو گل گر خرده ای داری خدا را صرف عشرت کن 

که قارون را غلط ها داد سودای زراندوزی 

ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است 

که زد بر چرخ فیروره صفیر تخت فیروزی 

به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی 

به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی 

چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست 

مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی 

طریق کام بخشی چیست ترک کام خود گفتن 

کلاه سروری آن است کزین ترک بردوزی 

سخن در پرده می گویم چو گل از غنچه بیرون آی 

که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی 

ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست 

مگر او همچو من غمی دارد شبان روزی 

جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع! 

که حکم آسمان اینست اگر سازی و گر سوزی 

می ای دارم چون جان صافی و صوفی می کند عیبش 

خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بدروزی 

به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم 

بیا ساقی که جاهل را هنی تر می رسد روزی 

می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش 

که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی 

نه خواجه می کند تنها دعای خواجه تورانشاه 

ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی 

جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده 

جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی 

(حافظ)