داغ شقایق

ما بی غمان مست دل از دست داده ایم

همراز عشق و همنفس جام باده ایم

بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای

ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد

گو باده صاف کن که به عذر ایستاده ایم

کار از تو می رود مددی ای دلیل راه

که انصاف می دهیم و ز راه اوفتاده ایم

چون لاله می مبین و قدح در میان کار

این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم

گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست

نقش غلط مبین که همان لوح ساده ایم

آنطور که هست بین که مستانه می رود

شهری اسیر کرده سوی خانه می رود

هر جانبی که جلوه کنان روی می نهد

با او هزار عاشق دیوانه می رود

جانم ز تن رمید به سودای خال او

مرغ از قفس پریده سوی دانه می رود

از جان ِرفته پیش رخش می کنم گله

با آشنا حکایت بیگانه می رود

زاهد به خود مایل و عاشق به کوی دوست

بلبل به باغ و جغد به ویرانه می رود

جامی ملول شد ز رفیقان کوی تو

پیمان شکست و بر سر پیمانه می رود

بده ساقی آن تلخ ِشیرین قرار

که شیرین بود باده از دست یار

به من ده که از غم خلاصم دهد

نشان ره بزم خاصم دهد

شنیدم که شوریده می پرست

به خم خانه می گفت و جامی به دست:

اگر هوشمندی بیا باده نوش!

چو نوشیدم این باده آری به هوش!

ره می فروشان ِفرزانه رو

مگر آب ِآتش تقاصت دهد

به شام ِره ِبزم ِخاصت دهد