پر کن پیاله را

پر کن پیاله را که این آب آتشین

دیری است ره به حال خرابم نمی برد

این جام ها که در پی هم می شود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و آبم نمی برد

من با صمند سرکش وجادویی شراب

تا بی کران عالم پندار رفته ام

تا دشت پرستاره اندیشه های گرم، تا مرز ناشناخته مرز و زندگی

تا کوچه باغ خاطره های گریز پا، تا شهر یادها

دیگر شراب هم جز ساکنان بستر خوابم نمی برد

هان ای عقاب عشق! از اوج قله مه آلود دوردست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

آنجه ببر مرا که عقابم نمی برد

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد

در راه زندگی با این همه تلاش و تمنا و تشنگی

با این که ناله می کشم از دل که آه، آه

دگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را

آن که هلاک من همی خواهد و من سلامتش

هر چه کند به شاهدی، کس نکند ملامتش

میوه نمی دهد به کس، باغ تفرج است و بس

جز به نظر نمی رسد، سیب درخت قامتش

داروی دل نمی کنم، که آنکه مریض عشق شد

هیچ دوا نیاورد باز به استقامتش

هر که فدا نمی کند دنیی و دین و مال و سر

گو: «غم نیکوان مخور! تا نخوری ندامتش».

جنگ نمی کنم اگر دست به تیغ می بری

بلکه به خون مطالبت هم نکنم قیامتش

کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی!

که آنچه گناه او بود، من بکشم غرامتش

هر که هوا گرفت و رفت از پی آرزوی دل

گوش مدار سعدیا! بر خبر سلامتش!

من خود ای ساقی از این شرب که دارم مستم

تو به یک جرعه دیگر ببری از دستم

هر چه کوته نظرانند بر ایشان پیمای

که حریفان ز مل و من ز تامل مستم

به حق مهر و وفایی که میان من و تست

که نه مهر از تو بریدم، نه به کس پیوستم

پیش از آب و گل من، در دل من مهر تو بود

با خود آوردم از آنجا، نه به خود بربستم

من غلام توام از روی حقیقت، لیکن

با وجودت نتوان گفت که: «من خود هستم.»

دائما عادت من گوشه نشستن بودی

تا تو برخاسته ای، از طلبت ننشستم

تو ملولی و مرا طاقت تنهایی نیست

تو جفا کردی و من عهد وفا نشکستم

سعدیا! با تو نگفتم که: «مرو از پی دل!»؟

نروم باز، گر این بار که رفتم جستم.