یوسف گم گشته

یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

چتر گل در سرکشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت

دائما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه ای از سر غیب

باشد اندر پرده بازی های پنهان غم مخور

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند

چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناک است ومقصد بس بعید

هیچ راهی نیست که آن را نیست پایان غم مخور

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب

جمله می داند خدای حال گردان غم مخور

حافظا در کنج فقر و خلوت شب های تار

تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

باز شوق یوسف اندامم گرفت

پیر ما را بوی پیراهن گرفت

ای دریغا! ناز کارای تنش

بوی خون می آید از پیراهنش

ای برادرها خبر چون می برید؟

این خبر که: «گرگ یوسف را درید»؟

ای شما آزردگان نازنین!

عمرتان بادا صبوحی بیش از این

یوسفی در چاه و این کنعانیان

بر سر بازار سودند نازیان

چون نمی دید آن جمال نورده

چشم یعقوب و زلیخا کور به

مر ای خدای دادگر کردی نکردی

ابقاب فرزند بشر کردی نکردی

از این سپس میدان شاهان جهان باش

گر از حلب تا کاشمر کردی نکردی

پیش دلش شرمندگی ما گشت از این رو

ما را از این شرمنده تر کردی نکردی

در کینه خواهی دل خراب،این حال ویران

ما را ز شه، گر کینه بر کردی نکردی

در سایه این شاخه هرگز گل نروید

با تیشه قطع این شجر کردی نکردی

ازتارک شاه قدر قدرت اگر بود

این تاج با دست قدر کردی نکردی

با مجلس شورا ز عارف گو جز این کار

فردا اگر کار دگر کردی نکردی