شیدائی

در همه دیر مغان نیست چو من شیدائی/خرقه جائی گرو باده و دفتر  جائی 

دل که آئینه صافی است غباری دارد/ از خدا می طلبم صحبت روشن رائی 

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان/ ورنه پروانه ندارد به سخن پروائی 

کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست/ گشته هر گوشه چشم از غم دل دریائی 

زین دایره مینا خونین جگرم ای دل!/تا حل کنم این مشکل در ساغر مینائی