پیک دوست

ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست/ با ما مگو بجز سخن دل نشان دوست

حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود/ یا از دهان آنکه شنید از دهان دوست

ای یار آشنا علم کاروان کجاست؟/تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست

گر رز فدای دوست کنند اهل روزگار/ما سر فدای پای رسالت رسان دوست

دردا و حسرتا که عنانم  ز دست رفت/دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست

رنجور عشق دوست چنانم که هر که دید/رحمت کند مگر دل نامهربان دوست

گر دوست رانده را بکشد یا بپرورد/تسلیم از آن بنده و فرمان از آن دوست

گر آستین دوست بیفتد به دست من/چندان که زنده ام سر من و آستان دوست

بی حسرت از جهان نرود هیچ کس به در/الا شهید عشق  به تیر از کمان دوست

بعد از تو هیچ در دل سعدی گذر نکرد

آن کیست در جهان که بگیرد مکان دوست