جفای صنم

صنما! جفا رها کن کرم این روا ندارد 

بنگر به  سوی دردی که ز کس دوا ندارد 

ز صبا همی شنیدم خبری که می پریدم 

ز غمت کنون دل من خبر از  صبا ندارد 

ز فلک فتاد تشتم  به محیط غرقه گشتم 

به درون جز تو دلم آشنا ندارد 

به رخان چون زر من به بر چ سیم خامت 

به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد 

هله ساقیا سبک تر ز درون ببند آن در 

تو بگو به هر که آید که سر شما ندارد 

همه عمر این چنین دم نبد ست شاد و خرم 

به حق جفای یاری که به کس وفا ندارد 

به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی 

چه غم است عاشقان را که جهان بقا ندارد 

برویم مست امشب به وثاق آن شکر لب  

که به جان کم گریزم چو کسی قبا ندارد 

به چه روز وصل دلبر همه خاک می شود زر 

اگر آن جمال و منظر فر کیمیا ندارد 

به چه چشم های کودن شود از نگار روشن  

اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد 

هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت 

چه کند کسی که در کف بجز از دعا ندارد 

(مولانا)