حکایت نی

بشنو از نی چون حکایت می کند؛از جدایی ها شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند؛ در نفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق؛تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی که او دور ماند از اصل خویش؛باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم؛جفت بدحالان و خوش حالان شدم

هر کسی از ظن خود شد یار من؛از درون من نجست اسرار من

سر من از ناله من دور نیست؛ لیک چشم و گوش را آن نور نیست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست؛لیک کس را دید جان دستور نیست

آتش است این بانگ نای و نیست باد؛هر که این آتش ندارد نیست باد

آتش عشق است که اندر نی فتاد؛جوشش عشق است که اندر می فتاد

نی حریف هر که از یاری برید؛پرده هایش پرده های ما درید

همچو نی زهری و تریاقی که دید؟؛همچو نی دمسازی و مشتاقی که دید؟

نی حدیث راه پر خون می کند؛قصه های عشق مجنون می کند

محرم این هوش جز بیهوش نیست؛مر زبان را مشتری جز گوش نیست

در غم ما روزها بیگاه شد؛روزها با سوزها همراه شد

روزها گر  رفت گو رو باک نیست؛تو بمان ای آنک چون تو پاک نیست

هر که چون ماهی ز آبش سیر شد؛هر که بی روزی است روزش دیر شد

در نیابد حال پخته هیچ خام؛پس سخن کوتاه باید والسلام

بند بگسل باش آزاد ای پسر!؛چند باشی بند سیم و بند زر؟

گر بریزی بحر را در کورزه ای؛چند گنجد قسمت یک روزه ای؟

کوزه چشم حریصان پر نشد؛تا صدف قانع نشد پر در نشد!

هر را جامه ز عشقی چاک شد؛او ز حرص و عیب کلی پاک شد

شاد باش ای عشق خوش سودای ما؛ای طبیب جمله عادت های ما

ای دوای نخوت و ناموس ما؛ای تو افلاطون و جالینوس ما

جسم خاک از عشق بر ا فلاک شد؛کوه در رقص آمد و چالاک شد

عشق جان طور آمد عاشقا!؛طور مست و خر موسی صاعقا!

با لب دمساز خود گر جفتمی؛همچو نی من گفتنی ها گفتمی

هر که او هم زبانی شد جدا؛بی زبان شد گر چه دارد صد نوا

چون که گل رفت و گلستان درگذشت؛نشنوی زان پس ز بلبل سرگذشت

جمله معشوق است و عاشق پرده ای؛زنده معشوق است و عاشق مرده ای

جون نباشد عشق را پروای او؛او چو مرغی ماند بی پروای او

من چگونه هوش دارم پیش و پس؟؛چون نباشد نور یارم پیش و پس؟

عشق خواهد که این سخن بیرون بود؛آینه غماز نبود چون بود

آینت دانی چرا غماز نیست؟

زانک زنگار از رخش ممتاز نیست