کشت غم

به کشت خاطرم جز غم نروید

به باغم جر گل ماتم نروید

به صحرای دل بی حاصل مو

گیاه ناامیدی هم نروید

به دشت افتاده مجنون زار و دل تنگ

چو سیل آورده چوبی در بن سنگ

به شب ار آتش آه شرربار

نمایان بود در دامن کهسار

غم عشقت بیابون پرورم کرد

هوای وقت بی بال و پرم کرد

به مو گفتی صبوری کن صبوری

صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

به روی دلبری گر مایل استم

مکن منعم گرفتار دل استم

خدا را ساربون آهسته می ران

که مو وامونده این قافل استم

عزیرا کاسه چشمم سرایت

میون هر دوچشمم جای پایت

ازو ترسم که غافل پانهی باز

نشینه خار مژگونم به پایت

تو دوری از برم دل در برم نیست

هوای دیگری هم در سرم نیست

به جان دلبرم کز هر دو عالم

تمنای دگر جز دلبرم نیست

(باباطاهر٬ نظامی)