راز دل

گریه را به مستی بهانه کردم٬ شکوه ها ز دست زمانه کردم

استین چو از دیده بر گفتم٬ سیل خون به دامان روانه کردم

ناله دروغین اثر ندارد٬ مرده بهتر زان کو هنر ندارد

شام ما چو از پی سحر ندارد٬گریه تا سحر گه من عاشقانه کردم

راز دل همان به نهفته ماند٬گفتنش چو نتوان گفت نگفته ماند

فتنه به یک چند خفته ماند٬ گنج غم بر دل خزانه کردم

باغبان چه گویم به ما چه ها کرد٬ کینه های دیرینه برملا کرد

دست ما ز دامان گل جدا کرد٬تا به شاخ گل یک دم آشیانه کردم

(عارف قزوینی)