شب فراق

جزای آنکه که نگفتیم شکر روز وصال

شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال

بدار یک نفس ای قائد این زمام جمال

که دیده سیر نمی گردد از نظر به جمال

دگر به گوش فراموش اهل سنگین دل

پیام ما که رساند مگر نسیم شمال

به تیغ هندی دشمن قتال می نکند

چنانکه که دوست به شمشیر غمزه قتال

جماعتی که نظر را حرام می گویند

نظر حرام بکردند و خون خلق حلال

عزال اگر به کمند افتد عجب نبود

عجب فتادن مرد است در کمند غزال

تو بر کنار فراتی ندانی این معنی

به راه بادیه دارند قدر آب زلال

اگر مراد نصیحت کنان ما اینست

که ترک دوست بگویم٬تصوری است محال

به خاک پای تو دادم که تا سرم نرود

که سر بدر نرود همچنان امید وصال

حدیث عشق چه حاجب که بر زبان آریم

به آب دیده خونین نوشته صورت حال

سخن دراز کشیدیم و همچنان باقی است

که ذکر دوست نیارد به هیچ گونه ملال

به ناله کار میسر نمی شود سعدی!

ولیک ناله بیچارگان خوش است٬ بنال