تصنیف1

هزار دستان چمن دوباره آمد به سخن 

که ای خسته ز رنج دی ببین جشن گلهای من 

یکن دل ز نقدینه جان بنه در کف می فروش 

کنار گل و لاله دو جامی بزن 

بنوش و چشم از مهر و مه بپوش 

مکش منت آسمان به دوش 

مده دست با دست بی نمک 

 نمک جز لب با نمک  

جزای کردار ستم پیشگان دهد نفخه صور 

دوای درد دل دادگان بود شور نشور 

بسوزد از شر بشر یکسر خشک و تر 

نماند آخر زین حیوان اثر  

نیارزد این جهان بدین که بهر دل دل شکنی 

برون کنی پیراهنی از تنی 

مکن این طنازی با ما 

عبث به خود می نازی جانا 

تو مشو مایه آوارگی

دست من و دامان تو

بنما چاره بیچارگی

ما و عهد و پیمان تو 

ریشه اگر حاصلش این بار نیست 

تو مده لاله دگر خار نیست 

جاهد این میکده را آب گرفت 

کس در این معرکه هشیار نیست 

محمدعلی جاهد