پر کن پیاله را

پر کن پیاله را، که این آب آتشین
دیری است ره به حال خرابم نمی برد
این جام ها که در پی هم می شود تهی
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گرداب می رباید و آبم نمی برد
من با سمند سرکش و جادویی شراب
تا بی کردان عالم پندار رفته ام
تا دشت پرستاره اندیشه های ژرف(گرم)
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگی
تا کوچه باغ خاطراه های گریزپا
تا شهر یادها
دیگر شراب هم جز ساکنان بستر خوابم نمی برد
پر کن پیاله را
هان ای عقاب عشق
از اوج قله های مه آلود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد
آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد
در راه زندگی
با این همه تلاش و تمنا و تشنگی
با این که ناله می کنم از دل که: آب ... آب ...
دیگر فریب هم  به سرابم نمی برد
پر کن پیاله را

فریدون مشیری