مبتلا

نسیمی کز بن آن کاکل آیو

مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو

چو شو گیرم خیالش را در آغوش

سحر از بسترم بوی گل آیو

بلا بی دل، خدایا، دل بلا بی

گنه چشمم چرا دل مبتلا بی

اگر چشمم نکردی دیده بونی

چه دونستی دلم خوبان کجا بی

دو چشمونت پیاله ی پر ز می بی

دو زلفونت خراج ملک ری بی

همی وعده کری امروز و فردا

نزونم مو که فردای تو کی بی

باباطاهر