آواز هفت

سحرگه رهروی در سرزمینی

همی گفت این مغما با قرینی

که ای صوفی شراب آنگه شود صاف

که درشیشه برآرد اربعینی

خدا زان خرقه بیزار است صدبار

که صد بت باشدش در آستینی

مروت گرچه نامی بی نشان است

نیازی عرضه کن بر نازنینی

ثوابت باشد ای دارای خرمن

اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

نمی بینم نشاط عیش در کس

نه درمان دلی نه درد دینی

درونها تیره شد باشد که از غیب

چراغی بر کند خلوت نشینی

گر انگشت سلیمانی نباشد

که خاصیت دهد نقش نگینی

اگر چه رسم خوبان تندخوئی است

چه باشد گر بسازد با غمینی

ره میخانه بنما تا بپرسم

مآل خویش را از پیش بینی

نه حافظ را حضور درس خلوت

نه دانشمند را علم الیقینی