خسرو شیرین

چو گل هر دم به بویت جامه در تن

کنم چاک از گریبان تا به دامن

تنت را دید گل گویی که در باغ

چو مستان جامه را بدرید بر تن

من از دست غمت مشکل برم جان

ولی دل را تو آسان بردی از من

دلم را مشکن و در پا مینداز

که دارد در سر زلف تو مسکن

به قول دشمنان برگشتی از دوست

نگردد هیچکس با دوست دشمن

تنت در جامه چون در جام باده

دلت در سینه چون در سیم آهن

ببار ای شمع اشک از چشم خونین

که شد سوز دلت بر خلق روشن

مکن کز سینه ام آه جگر سوز

برآید همچو دود از راه روزن

چو در زلف تو بسته ست حافظ

بدین سان کار او در پا میافکن