توبه شکن

از این تنگین قفس جانا پریدی

وزین زندان طراران رهیدی

ز روی آینه گل دور کردی

در آیینه بدیدی آنچ دیدی

خبرها می شنیدی زیر و بالا

بر آن بالا ببین آنچ شنیدی

چو آب و گل به آب و گل سپردی

قماش روح بر گردون کشیدی

ز گردشهای جسمانی بجستی

به گردشهای روحانی رسیدی

بجستی ز اشکم مادر که دنیاست

سوی بابای عقلانی دویدی

بخور هر دم می شیرینتر از جان

به هر تلخی که بهر ما چشیدی

گزین کن هر چه می خواهی و بستان

چو ما را بر همه عالم گزیدی

از این دیگ جهان رفتی چو حلوا

به خوان آن جهان زیرا پزیدی

اگر چه بیضه خالی شد زمرغت

برون بیضه عالم پریدی

در این عالم نگنجی زین سپس تو

همان سو پر که هر دم در مزیدی

خمش کن رو که قفل تو گشادند

اجل بنمود قفلت را کلیدی

دگر باره شه ساقی رسیدی

مرا در حلق مستان کشیدی

دگر باره شکستی توبه ها را

به جامی پرده ها بر دریدی

دگر بار ای خیال فتنه انگیز

چو می بر مغز مستان بردویدی

بیا ای آهوی از نافت پدید است

که از نسرین و نیلوفر چریدی

همه صحرا گل است و ارغوان است

بدان یک دم که در صحرا دمیدی

مکن ای آسمان ناموس کم کن

که از سودای ماه من خمیدی

بگو ای جان و گر نی من بگویم

که از شرم جمالش ناپدیدی

بگویم ای بهشت این دم به گوشت

که بی او بسته ای و بی کلیدی

چو خاتونان مصری از شفق تو

چو دیدی یوسفم را کف بریدی

بدیدم دوش کبریتی به دستت

یقین کردم که دیکی می پزیدی

تو هم ای دل در آن مطبخ که او بود

پس دیوار چیزی می شنیدی

نه عیدی که دوبار آید به سالی

به رغم عید هر روزی تو عیدی

خداوندا به قدرت بی نظیری

که حسنی لانظیری برتنیدی

چنین روزی دهی اشکمبه ای را

چنینی را گزافه کی گزیدی

بگو ای گل که این لطف از که داری

نه خار خشک بودی می خلیدی

تو هم ای چشم جنس خاک بودی

بگفتی من چه بینم هم بدیدی

تو هم ای پای برجا مانده بودی

دوانیدت دواننده دویدی

دم عیسی و علمش را عدوی

عجب ای خر بدین دعوت رسیدی

چو مال این علم ماند مرد ریگت

نه تو مانی نه علمی که گزیدی

جهان پیر را گفتم جوان شو

ببین بخت جوان تا کی قدیدی

بیا امید بین که نیک نبود

در این امید بی حد ناامیدی

بدو پیوندم از گفتن ببرم

نبرم زان شهی که تو بریدی

مولانا